- HAGIOGRAPHA
- HAGIOGRAPHAHebr. Cetubim, dicuntur Iudaeis libri vet. Canonis XI. Verba dierum, seu Chronica, Esther, Ezra, Nehemia, Psalmi, Proverbia, Ecclesiastes, Canticum Cantic. Liber Iob, Daniel (quem male Prophetarum choro eximunt, aut reliquis saltem inferioremk habent, contra Matth. c. 24. v. 15. ubi Daniel titulo Prophetae ab ipso Christo insignitur) et Threni. Dividunt enim totum V. T. in Thora, i. e. Legem, Nebiim, i. e. Prophetas, et Cetuphim, i. e. hagiographa: quae ultima Christus sub Psalmis, ut praecipuâ eorum parte, comprehendere visus est, Lucae c. 24 v. 44. Quamvis alias in N. T. libri illi simpliciter in Legem et Prophetas dividantur, Matth. c. 5. v. 17. Lucae c. 16. v. 29. et Actor. c. 28. v. 23. Sed et Hagiographa dicebantur scripta omnia, in quibus sacra tractabantur, aur ex Canonicis libris petita, aut ad eorum exemplum composita, ex quibus sententiae aut Historiae quaedam in Eccl. recitabantur, ad populi aedificationem. Sic glossa ordin. Praef. ad l. Tob. Large, inquit, accepit Hagiographa, h. c. sanctorum scripta. Et Driedo de Catal. S. Script. l. 1. c. 4. p. 21. Dicemus duplicia esse apud Hebraeos Hagiographa, ----- h. e. sanctorum scripta ----- quaedam, quorum auctoritas idonea est ad corroboranda ea, quae sunt fidei. Huius generis sunt Hagiographa, in Canone Pibliane. Alia vero sunt Hagiographa ---- quorum auctoritas ad assertiones fidei corroborandas non est idonea, quamvis habeantur vera et sancta. Vide de quovis illorum suo loco A'voce Α῞γιος, sanctus, et γράφω, scribo, quasi Sancta scripta, uti vocantur Epiphan. de Ponder. et mens. De quarum priore voce ut pauca addam; Α῞για non raro apud Scriptores Eccl. Graecae, Sacra Cena appellatur, ut et Α῞γιοα ἁγίων, uti videre est apud Cl. Sicer. Observ c. 4. quo nomine pars olim Tabernaculi sanctissim, quae soli summo Sacerdoti patebat, indigitata est, ut notum. Quemadmodum et Graeci recentiores, Α῞γιαlocum in Templo vocant, quo solis Clericis ordinario venire permissum: Α῞για ἁγίων vide Altare maius, in quo corpus et sanguis Domini consecratur, ut ait Gentian. Hervet. in fine Liturgiar. Sed et vox Α῞γιος apud eosdem, Imperatoribus, cum coronabantur, acclamati consuevit, uti Meurs. docet in Gloss. Vide quoque infra Sanctus. Inde autem derivata, Α῾γίαςμα, inter alia, de S. Cena itidem, ut et interdum de aqua benedicta: et Α῾γιασμὸς, de eodem Mysterio, ac de parte Liturgiae, in qua celebratur nomen Domini hac formulâ, Α῞γιος, ἅγιος, ἅγιος, κύριος Σαβαὼθ, occurrit, apud eosdem Graecae Eccl. Scriptores: uti pluribus videre est, apud Cl. Suicer. Thes. Eccl. in his vocibus.
Hofmann J. Lexicon universale. 1698.